Porijeklom iz Kruševca, istaknuti komičar pojavio se 1934. godine s neobičnim imenom koje proizlazi iz njegovog cincarskog nasljeđa. Završio je studij glume kod Mate Miloševića na FDU u Beogradu prije nego što je na drugoj godini debitirao u Narodnom kazalištu predstavama “Stanoje Glavaš” i “Gospođa ministarka”. Nakon rada u pozorištu “Boško Buha”, preko trideset godina se pridružio redovima Ateljea 212, gdje je bio sastavni dio slavnog ansambla koji je oličavao jedinstveni “Ateljeov” duh.
Taško je rođeni komičar, osebujne, korpulentne figure koju karakteriziraju naglašene obrve i poluspušteni kapci. Unatoč svom kazališnom talentu, ostao je skroman i neupadljiv lik, izbjegavajući pretjerano eksponiranje u javnosti. Nažalost, često je bio zanemaren za nagrade, unatoč bogatoj i raznovrsnoj karijeri u Studiju gdje je ostvario ključne uloge u brojnim predstavama kao što su “Kralj Ibi”, “Radovan tremo”, “Kafana, sudnica, ludnica”, “Čudo u Šarganu”. “, „Rado ide ide serbín u zojajki“, „Maratonci trče počasni krug“.
Njegove glumačke sposobnosti nisu bile ograničene na komediju, jer je bio jednako sposoban izvesti ozbiljne i dramatične izvedbe. Ukupno je odigrao impresivne 62 uloge u kazalištu, a njegova monodrama “Ne pucaj brate” ostala je popularna produkcija cijelo desetljeće. U jugoslavenskoj kinematografiji Taško Načić neosporivo najpoznatiji po svom kultnom pojavljivanju u “Davitelj protiv davitelja” i “Tko to tamo peva”.
Uprkos svemu, neke su mu uloge izmicale, ali njegov stil i karakter ostavio je neizbrisiv trag u glumačkom svijetu. Visok 192 centimetra, ovaj se glumac često mučio da se uklopi u karakterne uloge, a kao rezultat toga, nekoliko redatelja ga je ili previdjelo unaprijd za određene uloge ili su morali pronaći alternativne opcije. U rijetkom intervjuu, glumac je iskreno priznao:
“Zbog svog fizičkog izgleda nisam prikladan za glavne romantične ili herojske likove. Moram dodati, nemam iluzija o svojoj nesposobnosti da glumim Hamleta.” – kazao je glumac svojevremeno kroz osmijeh. Taško je nepokolebljivo odlučno slijedio svoje glumačke ciljeve i nalazio je utjehu u ulogama koje su mu davane i u njima je zaista briljirao, učvršćujući svoje mjesto jednog od najboljih glumaca. Legenda naše kinematografije je 1993. godine preminula ali je svakako ostavio neizbrisiv trag na glumačkoj sceni Jugoslavije.
